Członkowie norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych ponoszą koszty swojego leczenia tylko częściowo. Część ta nazywana jest wkładem własnym (egenandel).
Parlament norweski (Stortinget) co roku ustala stawki wkładu własnego, jakie należy przekroczyć, by uzyskać kartę bezpłatnego leczenia (frikort). Po jej przyznaniu pacjent nie musi płacić wkładu własnego przez resztę roku.
Karta leczenia bezpłatnego typu 1 (egenandelstak typ 1) jest wysyłana automatycznie na adres pacjenta, kiedy tylko zostanie przyznana. W celach kontrolnych należy zbierać potwierdzenia opłat za usługi. Karta ta obejmuje:
-dojazd na badania lub zabiegi
-potwierdzone opłaty za usługi medyczne u lekarza, psychologa, leczenie ambulatoryjne
-rentgen
-zakup lekarstw i środków na niebieska receptę
W celu uzyskania karty leczenia bezpłatnego typu 2 (egenandelstak typ 2) trzeba złożyć do HELFO wniosek z dołączonymi rachunkami za opłaty. Obejmuje ona:
-usługi zatwierdzonych ośrodków rehabilitacyjnych
-usługi fizjoterapeutyczne
-niektóre typy chorób zębów
-podróże na zabiegi zagraniczne organizowane przez Szpital Uniwersytecki w Oslo (Rikshospitalet HF)